شاعر خلوت نشین ؛

که از آن حس غریبی بلند می گردد

می سراید ز دل خویش

برای یارش  

و میان واژه ها گم شد ،

نداند

کدام واژه را تاج دهد

و کدام را پیراهن کهنه

واژه ی غریبی یا عشق ...

رفت

     رفت

           رفت

آفتاب را بر سر آبادی دید

مردم آبادی ،

ساده دل ،ساده کلام و مهربان

و به یک نان و پنیرک راضی

ته کوچه ،

باغ اناری است که در آن بسته

و فقیری است از جور زمانه خسته

که ناامید از دیدن سرخی انار

و تماشای یک دانه بهار

مردم آبادی ،

فقیر را همچون پدر دانند

کودکان آبادی ،

فقیر را از خود رانند ؛

با همان توپ کثیف

میزنند بر تن او

فقیر خود داند ،

لباسش خاکی تر از توپ بازی است

با همان چوب دستی سفید

به در و دیوار زند

کودکان خنده کنان پراکنده شوند

فقیر داند ؛

روزگار با بی چشمی او را در بر گرفته

بیچاره فقیر

           بیچاره فقیر

                      بیچاره فقر

ای چرخه ی فلک ،

تقدیر ها را بنگر

بعضی دارا ، بعضی فقیر

بعضی پی دنیا ، بعضی پی آخرت

و زیباست کسی 

تقدیرش همچو خورشید می درخشد

10 / 1 /87

+ عذرخواهی از بزرگواران ، کودک نوشته هایمان آن روز ها چهار دست و پا میرفت ، هنوز هم خوب راه رفتن یاد نگرفت ، دعا بفرمایید ...